Ik ben geboren op 9 februari 1947 op de Vuilbos, zegt Leon, de Industriestraat heet dat nu, in die rij huizen recht tegenover De Balans. Lang heb ik daar niet gewoond want toen ik een jaar of vier was, zijn we verhuisd naar een cafeetje op de Lokerenbaan, naast cinema Royal, de vuile cinema.

Mijn vader was Petrus Van De Velde, een ex-beroepsrenner, op de ruit van ’t café stond er geschilderd: ‘Bij oud-wielrenner Petrus Van De Velde’. Mijn moeder was Lea Van Uytfanghe, huisvrouw én cafébazin. Mijn vader was eerst velomaker maar na een tijdje is hij beginnen metsen bij een vriend. Toen deze failliet ging, is hij zelfstandige vloerder geworden. Broers of zussen heb ik niet.

Mannekens tekenen was iets dat ik al deed van toen ik een potlood kon vasthouden. In ieder vrij moment zat ik te tekenen. Ik was een grote fan van Marc Sleen en regelmatig bracht mijn moeder van de markt ‘De Avonturen van Nero’ mee. ‘Onze Leon wordt de tweede Marc Sleen’, zei ze vaak. Mijn vader daarentegen had het niet zo begrepen op al mijn tekenkunsten. Als hij thuis kwam en ik zat te tekenen, maar mijn huiswerk was nog niet gemaakt, pakte hij resoluut alle papier en potloden af en gooide het in de Leuvense stoof. Maar ik wou leren tekenen. Na mijn lagere school in de gemeenteschool vonden mijn ouders me nog veel te jong om me in te schrijven in de academie in Antwerpen. Ik moest dan maar twee jaar schilder volgen en op mijn vijftiende mocht ik dan naar Antwerpen.

Om die eeuwige discussies met mijn vader de kop in te drukken, schreef ik een briefje naar Marc Sleen en vertelde over mijn droom om striptekenaar te worden en dat ik veel tegenkanting kreeg van mijn vader. Ik hoopte in hem een zielsverwant te vinden die mijn vader zou overtuigen dat je met striptekenen wel het zout op je spreekwoordelijke patatten kon verdienen. Niets was minder waar. Ik was eigenlijk bij de advocaat van de duivel te biechten geweest, want Marc Neels (echte naam van Marc Sleen) schreef me letterlijk: ‘En zij die zeggen dat er met beenhouwerij en als bakker meer te verdienen is, hebben overschot van gelijk’.

Daar stond ik dan, lacht Leon. Ziedewel, zei mijn vader. De academie in Antwerpen werd een maat voor niks. Ik wilde striptekenaar worden en ik moest godganse dagen fruitschalen tekenen. Dat was niet echt mijn ding. Maar ik was ook een verlegen ventje, dat boerke van den buiten voor die mannen van Antwerpen. Antwerpen werd hoegenaamd geen succes en in juni was ik flagrant gebuisd. Ik kreeg van mijn vader een schoon nieuw truweel en een schop en ik mocht mee naar travou. Of ge me gelooft of niet, maar op dat moment heb ik geweend, zegt Leon, travou was echt niet mijn wereld. Ik vond dat ne vreë wereld, brutaal, met veel vuile praat… Maar ik werd vloerder.

Wereldrecords
De jaren zeventig stonden bol van de wereldrecords allerhande. Je kon het zo gek niet bedenken of er was wel een of andere illustere sterveling die een record op zijn naam wou zetten. Je herinnert je misschien nog wel die grafliggers of de paalzitters. Hugoké was in 1973 gestart met het wereldrecord cartoon tekenen. Na een uur en 33 minuten had hij een cartoon van 22,67 meter. Later stelde cartoonist Punt het record nog scherper met een werk van 30,9 meter in 1 uur en 40 minuten. In juli 1975 nam Leon de handschoen op om tijdens de Kouterfeesten in Sporthal De Zeven dat fameuze record te breken. Met als thema ‘De folterkamer’ slaagde hij erin om dit met 10 meter te verbeteren tot 40,9 meter in 1 uur en 48 minuten.

Ik kwam in contact met de legendarische John Massis. Hij nodigde ons uit in Parijs voor ‘Le Festival des Exploits Incroyables’ (het festival van de ongelooflijke stunts). Wat kan ik daar doen, vroeg ik aan Massis. O, antwoordde hij, gewoon het wereldrecord Cartoontekenen nog eens verbeteren. Was makkelijker gezegd dan gedaan, zegt Leon, maar ik liet me overhalen en met Jan Bucquoy en Marc Verhagen als helpers trok ik naar Parijs. Ik had me serieus voorbereid want zo’n aantal meters tekenen, dat schud je niet zomaar uit je mouw. De zenuwen gierden door mijn lijf, dat kan ik je verzekeren, zegt Leon. We verkochten de nodige show, er was veel publieke belangstelling en ik bracht het record op 105 meter.

Dit viel blijkbaar goed in de Franse smaak want daarna hebben we dat nog zeven keer herhaald en telkens het record scherper gesteld. De laatste keer was op het Festival des Métiers Créatifs in Namen waar ik zomaar eventjes 206 meter cartoons tekende. Of ik nog altijd wereldrecordhouder ben, dat weet ik niet, zegt Leon. Die organisator van die evenementen legde ons een contract voor van zo nog zeventien optredens in heel Frankrijk, maar hoe graag ik het ook zou gedaan hebben, dat kreeg ik met de beste wil van de wereld thuis bij moeder de vrouw niet verkocht.

Even een overzichtje: De folterkamer (1976), De vrouwen van Pirana (1980), Koning Hammurabi van Babylon (1981), Livingsteen (1982), Neushoorns (1982), Satisfaction (1982), Tis weer tijd om af te wassen, schatje (1983), Vrouwen, folteringen en andere bezienswaardigheden (1983), ook vertaald in het Frans (Femmes, tortures et saloperies) en in het Duits (Frauen, Folter, Ferkeleien), Falderie (1984), Gas en elektriciteit (1985), Zwarte Liefde (1985), ook vertaald in het Frans (L’Amour Noir), Bouillon Godfried van (1986), Het land zonder tanden (1986), Asperges (1987), Het boek van de lach: Lach elke dag (1987), Oeganda (1988), Kenia (1989), Mevrouw Dallemans - Waf (1991), Mevrouw Dallemans - Olé (1992), Mevrouw Dallemans - De zwarte ridder (1995).

Alleen al als je de naam leest, weet je uit welke hoek de wind waait.

Het is gebeurd dat ik mijn werkbroek aantrok als ik bij hem langs ging om toch maar de indruk te wekken dat ik aan het werk was. Een aantal jaren moest ik voor Panorama de artikels van Jo Van Damme illustreren. Iedere dinsdagmorgen trok ik dus naar de redactie, las de artikels en maakte er een paar cartoons bij. De ene week ging dat als een fluitje van een cent, maar de volgende week liet de muze me in de steek en dan was het echt stressy om tegen 12 uur wat op papier te krijgen. Die deadline was onverbiddelijk.

En ja, vult Leon aan, alles wat ik maak is nog handwerk. Tekenen met de computer, scannen en heel die rimram is echt niet aan mij besteed. Mijn wekelijkse bijdrage voor P-magazine ga ik nog altijd zelf afgeven op de redactie. Vroeger was dat in ’t stad van Antwerpen en bleef ik daar plakken, nu zijn ze verhuisd naar Linkeroever en die contreien liggen me minder.

Ook al focus ik in deze bijdrage vooral op de figuur van Pirana, naast het tekenen en het vloeren was er ook nog zijn gezin. In 1969 trouwde Leon met Simonne Van Remoortel, een meisje uit Hamme. Na korte migratie naar Lokeren bouwden ze begin jaren zeventig hun huis in de Ommegangstraat. Simonne was eigenlijk geen grote fan van mijn werk, bekent Leon, ik mocht mijn ding doen maar ze waakte er steevast over dat er nog gevloerd werd. Leon en zijn vrouw kregen twee zonen: Kris (1977) en Tim (1980). Die twee kerels hadden ook talent om te tekenen, zegt Leon, alleen jammer dat ze een andere weg gekozen hebben.

2003 was een moeilijk jaar voor Leon. Zijn vrouw overleed toen aan kanker, ze was pas 56 jaar. Zijn twee zonen hebben Zele verlaten. Kris werkt bij de Europese Centrale Bank. Hij woont in Frankfurt maar zit voor de grootste tijd voor zijn werk in China. Hij is trouwens ook met een Chinese getrouwd, Liu Dan. Naast zijn job heeft hij ook nog een zelfstandig bedrijf dat allerlei soorten sportmanifestaties organiseert: wielerwedstrijden, marathons, triatlons, langlaufen in Mongolië… Hoe die dat allemaal klaarspeelt, zegt Leon, dat weet ik met de beste wil van de wereld niet. Mijn jongste zoon, Tim, woont met zijn vrouwtje Anke en zijn twee dochters Elfien en Erien in Aalst. Hij werkt als onderhoudselektricien in de Koninklijke Bibliotheek in Brussel.

Cartoon van Nesten van Leon en zijn vrouw Simonne

In de zomer van 2014 pakte Leon uit met een tentoonstelling met deze pakkende titel. Voor de eerste keer was dit een thuismatch. De aanleiding voor de tentoonstelling was de publicatie van mijn boek ‘Afrikadingens’. Filip Van Cauteren van Kletz op de Lokerenbaan stelde zijn ruimte ter beschikking.

Het werd een indrukwekkende expositie van cartoons, schilderijen en schetsen uit de afgelopen vijftig jaar. Eigenlijk was die tienduizend een dikke leugen, vertelt Leon, want het waren er nog geen duizend. Maar het was toch indrukwekkend en ik heb heel wat respons gekregen en dat op zich was wel plezant. Mijn Afrikaanse dames waren daar prominent aanwezig. Misschien komt er nog een vervolg, vertelt Leon, want Marec, Kamagurka en ik zouden samen eens willen exposeren.

Tot zijn 65 heeft Leon gevloerd en dan heeft hij zijn schup afgekuist. Nu is hij al twee jaar met pensioen. Ik vraag hem hoe hij op zijn Piranacarrière terugkijkt. O, met veel plezier, antwoordt hij onmiddellijk. Het was niet altijd even makkelijk om dat vloeren te verzoenen met het tekenen, maar het ging. Dat tekenen was en is nog altijd mijn leven! En ik heb zalige momenten beleefd met Jan Bucquoy, met John Massis, met collega’s cartoonisten… Soms op het maffe af, maar we amuseerden ons! Mijn vrouw was minder enthousiast over mijn grafische esbattementen maar ze liet me mijn ding doen.

En dat heb ik altijd gedaan, ik heb me nooit met de politiek of zo bezig gehouden, ik heb nooit moeten leven van mijn tekenen en dat gaf mij die o zo zalige vrijheid om mijn muze in beelden om te zetten. Dat niet iedereen wild enthousiast was over sommige tekeningen, dat neem ik er graag bij en ik heb daar ook nooit aanstoot aan genomen. Ieder vogeltje zingt nu eenmaal zoals het gebekt is, besluit Leon.