Ik ben geboren op 1 september 1946, steekt Leon van wal. Mijn vader was Isidoor Verbeeck en die was heel zijn leven vertegenwoordiger bij de Phormium. Mijn moeder was Alice De Bock en die was huisvrouw toen ik geboren werd. We woonden toen in de Stationsstraat. Ik heb nog een broer die twee jaar jonger is, onze Marcel (1948).

In 1926 hebben mijn grootouders Leon De Bock-Rupus het café overgenomen van Benoit Heirwegh. Bijna 90 jaar was Het Spiegelpaleis dus in handen van onze familie, zegt Leon. Mijn grootvader Leon De Bock is vroeg gestorven en in 1959 overleed ook mijn grootmoeder. Mijn tante Lena, die een jonkheid was, heeft toen het café op haar naam gezet en om mijn tante te helpen zijn we toen bij haar gaan inwonen.

Het Spiegelpaleis was in die jaren café en danszaal. ‘Tot Bockes’ zeiden ze in Zele. In het café werd er met de duiven gespeeld en ook de mannen van SK Zele (de Sportkring) hadden er hun thuishaven. Met de kermis werd er steevast een orgel gehuurd en was het verschillende dagen bal populair in de danszaal. In het begin stond er bij het orgel een man die er aan draaide, later ging het elektrisch.

Ik ben mijn schoolcarrière begonnen op het Heilig Hartplein, vertelt Leon, en daarna ging ik naar de gemeenteschool. Na het derde studiejaar ben ik overgestapt naar de rijksschool die toen in de startblokken stond.

Mijn vader zat in de gemeenteraad voor de blauwen en zo zat hij ook in de schoolraad van ‘Den Bunder’. Dat mijn broer en ik de overstap maakten, was dus niet meer dan logisch. Ik heb al die jaren les gekregen in de houten barakken, herinnert Leon zich.

Na drie jaar middelbaar trok ik naar de hotelschool Ceria in Anderlecht. Daar ben ik maar een jaar geweest, zegt Leon. Ik vertrok ’s morgens om halfzeven en was ’s avonds pas om zeven uur terug thuis. Een café en huiswerk maken was niet te combineren en dus ben ik maar op leercontract gegaan. Twee jaar lang heb ik in ‘De Gulden Schaduw’ op de Hei in Waasmunster gewerkt en daar heb ik mijne stiel geleerd en veel ervaring opgedaan.

Op mijn achttiende moest ik naar het leger. Ik kwam in de mess van de officieren terecht in de Prins Boudewijnkazerne in Brussel. Dat was de schoonste tijd van mijn leven, lacht Leon, want toen heb ik het minst moeten werken van heel mijn leven.

Na het leger heb ik het café overgenomen. Ik was nog geen 21 en dus moest de jeugdrechter me ontvoogden wilde ik de zaak overnemen. Een jaar heb ik nog in Waasmunster gewerkt, maar die combinatie was een beetje te veel van het goede plus dat ik een groot deel van wat ik verdiende aan de belastingen moest geven. Ik ben toen fulltime cafébaas geworden en ik had meer dan mijn handen vol, voegt Leon er aan toe.

We hadden in die jaren een heel druk café. Dat was op sommige dagen echt om zot te worden. Alle dagen was er wel iets te doen zodat het café binnen de kortste keren vol zat. Heel mijn jeugd hebben we bier verkocht van brouwerij Rosseels en toen die stopte werd dat overgenomen door brouwerij Van Den Heuvel en in 1970 door brouwerij Maes.

Met mijn opleiding als kok ben ik stilletjes aan ook eten beginnen geven. Vroeger kon je in Zele enkel ’s middags een dagschotel bestellen in De Oude Kroon bij Lena en Bertje Van Den Abbeele of in Gasthof Het Anker bij André en Irma. Ik ben de eerste in Zele begonnen met spaghetti te geven en snacks zoals kaaskroketten en croque monsieurs te serveren. En ook ’s avonds kon je bij ons terecht voor een biefsteak met frieten. Dat was toen nieuw in Zele.

En dat marcheerde, gaat Leon verder. We knapten de zaal op en begonnen ook feesten te geven: trouwers, communies, jubilees… Bijna ieder weekend was er iets te doen in de zaal.

Vrij snel is er ook de traiteurdienst bijgekomen. We gingen bij mensen aan huis koken of in cafés voor jaarfeesten van de kaartersclub, den biljart, de spaarkas…

Die danszalen met die orgels zijn een stille dood gestorven en de discobars hebben dat overgenomen, gaat Leon verder. We hebben bij ons in de zaal heel veel TD’s gegeven. De hoogtepunten waren toen AVRO’s Toppop, Maeva of Veronica afzakten naar het Spiegelpaleis. We hebben avonden gehad, zegt Leon, van 800 betalende entrees.
Je kan je dat niet voorstellen, maar toch was het zo. Die avonden was tappen, tappen en nog eens tappen. Soms hadden we geen glazen meer en bestelden die jonge gasten gewoon een bak bier en een aftrekker. Voor de kermis bestelden we een hele camion bier en het gebeurde dat we op dinsdag al moesten bellen om extra bier te leveren.

Met de kermis was het vijf dagen dansen: zaterdag, zondag, dinsdag, zaterdag en zondag. Op jaarmarkt kwam er ’s middags 200 man eten en ’s avonds om zes uur was het in dezelfde zaal TD. Die kermissen, dat waren voor ons gouden dagen, zegt Leon, maar daarna was je er een week van onder de voet. Dat kroop echt niet in je kouwe kleren.

Een sluitingsdag was er in den beginne niet, het café was zeven op zeven open. We zouden het niet gedurfd hebben, want ze zouden rap gezegd hebben dat we het niet meer nodig hadden. Rond de klok van negen was het café open, zegt Leon, en we mochten van mijn moeder niet sluiten voor de avondploeg gepasseerd was. Een café die zo vroeg sloot, dat was geen zicht, vond ze. In 1978 hebben we een appartement gekocht in Blankenberge. We vertrokken dan ’s zondags als het café gesloten was en kwamen op dinsdagmorgen terug naar Zele.

We hebben altijd een goed cliënteel gehad, gaat Leon verder. In onze beginjaren hadden we veel jeugd. Door die TD’s bereikten we veel jeugd en vele koppels zijn ook bij ons getrouwd.

De laatste jaren was het iets minder, maar we hadden onze vaste klanten en van hen hebben we veel appreciatie en voldoening gehad. De laatste vijf jaar kookte ik niet meer, zegt Leon, ons Ann en mijn vrouw namen dat voor hun rekening. Ik deed wel ’s avonds het café. Ik kon overdag moe zijn, maar ’s avonds herleefde ik. Ik was een echte nachtkerre.

In al die jaren hebben we ook nooit vast personeel in dienst gehad. Eigenlijk hebben we de gouden tijd meegemaakt, zegt Leon, van witte kassa’s was er helemaal nog geen sprake. We hebben altijd geprobeerd om zo veel mogelijk zelf te doen en dat maakte het soms niet gemakkelijk. Mijn vrouw en ik kwamen elkaar soms tegen op de trap. Zij ging kuisen en ik ging slapen. En als we al eens ruzie hadden, was het meestal over het personeel.

Nee, zucht Leon, café houden, je mag dat niet onderschatten. Er komt zo veel bij kijken. We hebben altijd geprobeerd om alles goed te onderhouden en hygiëne vonden we erg belangrijk. Als we soms gingen koken in een café dan schrokken we ervan hoe vuil het er was en hoeveel rommel er lag, maar de madam was wel schoon opgetalluerd en geschminkt tot achter haar oren.