Roparun

Frank
De Craecker

CentipedeMind
In 2009 heeft hij dan de knoop doorgehakt en besloten zelfstandig consultant te worden. Hij richtte een eenmansbedrijfje op dat hij ‘CentipedeMind’ doopte. Centipede is het Latijn voor duizendpoot en Mind is alles wat zich afspeelt in ’t kopke van mensen. Het opzet van Frank is bedrijven en andere organisaties te begeleiden in groei en te stimuleren naar innovatie, naar vernieuwing. Hij wist dat het gezien de crisis niet het ideale moment was om te starten maar toch waagde hij het erop. Groeibedrijven, kleinere KMO’s met een goed product. Voor goede ideeën en vernieuwing is er altijd plaats, is de overtuiging van Frank.

Die wet is van toepassing op bedrijven maar ook op organisaties, jeugdverenigingen, eigenlijk draait heel de maatschappij erop, beweert Frank. Onmiddellijk trekt hij heel deze problematiek open door te wijzen op de moeilijkheden waar we in ons Belgenlandje mee worstelen. In België werkt een werknemer gemiddeld slechts 38 jaar, daar waar het Europees gemiddelde op 43 ligt. We stappen dus vijf jaar te vroeg uit de arbeidsmarkt. Frank volgde zes maanden een cursus in Leuven waar hij het diploma van  ‘Senior Consultant Innovatieve Arbeidsorganisatie’ behaalde. Een verdomd boeiende cursus die hem sterkte in inzichten die bij hem sluimerden

Volgens politici is de verhoging van de pensioenleeftijd de oplossing maar, volgens Frank, ligt de oorzaak elders. We moeten ons de vraag stellen waarom mensen vroeger uit de arbeidsmarkt stappen. Men stelt vast dat werknemers tussen 25 en 50 een hele hoge productiviteit hebben en dat deze sterk daalt eens de 50 voorbij. We moeten dit probleem anders gaan bekijken, stelt Frank, en focussen op de vraag hoe we vijftigplussers kunnen motiveren, hoe we hen taken kunnen geven om zich nuttig te voelen, hoe zij hun expertise, hun ervaring kunnen doorgeven. Kortom hoe ook zij gemotiveerd en betrokken blijven. Dat vraagt een meer innovatieve arbeidsorganisatie. In andere landen staat men daar al veel verder, vertelt Frank. We moeten flexibeler zijn en toekomstgerichter denken. De babyboomers (1945-1960) zijn nu volop met pensioen aan het gaan, daarna volgt de generatie X (1960-1980) maar wat dan met de generatie Y (1980-…), vraagt Frank zich af. We hebben momenteel een grotere uitstroom dan instroom. De motivatie om langer te blijven werken zal niet zo zeer op het financiële vlak liggen als wel op het vlak van tijdsbesteding. Rijke mensen zullen mensen met tijd zijn. Als we onze arbeid zo kunnen organiseren dat mensen met hun job blijven doen met hart en ziel én een hoge productiviteit behouden, dan is dit een stap in de goede richting.

Als ik aan de oplossing van dit probleem mijn steentje kan bijdragen, heb ik toch iets bereikt, voegt hij er aan toe. Noem het missionariswerk in zekere zin. Er leeft alleszins een stukje idealisme diep in mij, bekent hij, en wat ik doe, sluit perfect aan bij mijn totem die hij heeft meegekregen in zijn scoutsperiode:
Taaie Steenarend
Een vogel met een edel voorkomen en een edele inborst.Hij heerst fier over zijn territorium waarop hij wel andere vogels toelaat zolang ze zijn rang niet bedreigen. Hij is waakzaam, rustig en verstandig. Een snel en behendig jager. Zijn beperkte familie blijft hij gans zijn leven trouw. Zijn strenge uiterlijk geeft hem de naam gevaarlijk te zijn, maar door zijn rustige aard zal hij eerder beschermen dan bedreigen. Slechts als hij rechtstreeks wordt aangevallen, zal hij zich hard verdedigen. Hij is een volhouder.

Roparun
Dat Frank aansloot bij de Kloddelopers & Roparun, ligt helemaal in de lijn die hij voor zichzelf uitzet.
Op de website van www.roparun.nl vind je: “De Roparun is een estafetteloop van 530 kilometer van Parijs naar Rotterdam waarbij mensen, in teamverband, een sportieve prestatie leveren om op die manier geld op te halen voor mensen met kanker. Ook wel een avontuur voor het leven genoemd. Dat blijkt overigens ook uit het motto wat al jaren is: ‘Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven’.”

Thema's
Roparun in Zele is gestart op initiatief van Karine Van Hecke en Dirk Picavet. Zij namen de eerste keer deel in 2005. Ze schreven zich in met een ploeg. Omdat een Zeelse ploeg deelnam, werd het traject iets gewijzigd waardoor de estafetteloop door ons kloddegemeente passeerde. In 2005 stond er een tentje aan de kerktoren en waren er zo’n 150 Zelenaars present om onze Kloddelopers aan te moedigen. Onder het motto alles kan beter begon het comité te dromen en te brainstormen over een doortocht door Zele, anders dan anders. In 2007 werd er besloten om ieder jaar een thema te kiezen om een stukje een eenheid te hebben. In 2007 was dat ‘Reuzenlichtstad’, een jaar later koos men voor ‘Zele gaat Afrikaans’, in 2009 koos men voor ‘Zele in ’t Oranje’ en dit jaar ‘Zele gaat in ’t Rood’.
Roparun Sociaal
Was Reuzenlichtstad nog eerder bescheiden, met het Afrikaans thema en zeker met de oranjekeuze was het hek helemaal van de dam. Zelenaars zijn fuivers en feesters. Maar, zegt Frank, heel vaak gaan (of gingen) ze ons (feest)heil op een ander zoeken. Er was niets in onze gemeente waar heel het dorp voor buiten kwam. Met Roparun hebben we bewezen dat dit echter wel kan en dat er wel degelijk een sociaal netwerk bestaat dat zoiets mogelijk maakt. In enkele jaren tijd is Roparun iets geworden waar vele Zelenaars naar uitkijken. Vooral in de laatste twee edities was dit duidelijk merkbaar! Verenigingen, wijkcomités, buren, families… mensen vinden elkaar om samen iets op poten te zetten rond het thema. Aan creativiteit is er op dat moment geen gebrek. Ieder kan zijn ei kwijt op zijn manier.
Het werken rond dit thema versterkt het gemeenschapsgevoel. Vanuit het Zeelse Roparuncomité probeert men ieder jaar de mensen te helpen om hen goedkoop materiaal aan te reiken om toch in te stappen. Frank vertelt hoe hij vorig jaar bij onze noorderburen trok om oranje materiaal en brol te kopen en mensen van Roparun de straten afdweilden om via een huis-aan-huisverkoop de oranjemetamorfose mogelijk te maken. Vooral het initiatief van de T-shirts was een schot in de roos en gaf duidelijk dat wij-gevoel.
Roparun is iets aparts geworden in ons dorp. De doortocht van Roparun kan je niet navertellen, zegt Frank, je moet het meegemaakt hebben! Als vele mensen zeggen dat ze er speciaal voor thuis blijven, dat ze dat voor geen geld van de wereld willen missen dan hebben we met ons groepje toch iets bereikt. We moeten er alleen voor waken dat het niet te groot wordt.

Een team is als snel 40 uur onderweg en gedurende die periode moet er ook gegeten, (een beetje) geslapen worden en moeten de stramme spieren van lopers, fietsers en chauffeurs worden losgemaakt. Ieder team moet op voorhand zijn gemiddelde snelheid opgeven en aan de hand hiervan wordt de volgorde bepaald. De traagste teams starten eerst, de snelsten laatst zodat alle ploegen in een tijdspanne van drie-vier uur in Rotterdam arriveren. Frank schat in dat de Zeelse ploeg rond 20-21 uur in Parijs zal vertrekken. De nacht van zondag op maandag is ongetwijfeld de zwaarste. Als de lopers in Zele arriveren,  hebben ze er tweederde van de tocht opzitten. Zele is het eerste dorp waar er iets georganiseerd wordt en dat geeft de Roparunners een ware adrenalinestoot. Heel veel teams genieten van deze doortocht en ook al is het een estafetteloop, heel veel groepen kiezen ervoor om met hun volledige team door Zele te lopen om een boost te krijgen voor de laatste loodjes.

Roparun voor het goede doel
Het tweede team bestaat uit negen man. Zij houden zich bezig met de doortocht. Sinds drie jaar maakt Frank actief deel uit van dit groepje. Roparun is vooral organiseren en plannen. Roparun is niet één weekend maar duurt in feite een heel jaar lang. Het hoofddoel is en blijft geld inzamelen voor het goede doel. Over heel het jaar organiseren ze hun kaas- en wijnavond, de deelname aan de Zeelse kerstmarkt, de wafelverkoop en de estafetteloop, de ‘Ronde van Zele’ (in samenwerking met de Zeelse brandweer) en last but not least de doortocht van Roparun. Frank hadden ze vier jaar geleden gevraagd om te tekenen voor de sponsoring. Dat heeft hij onmiddellijk aanvaard op voorwaarde dat hij het niet alleen moest doen. Samen met Tony Moreels heeft hij zijn schouders eronder gezet én met succes. in het afgelopen jaar zijn ze erin geslaagd om zo maar eventjes 15 000 euro sponsoring binnen te rijven. En het leuke is dat de sponsors blijven, voegt hij er aan toe. Ook de Zeelse middenstanders dragen hun steentje bij. Sommigen steunen financieel, anderen bieden logistieke ondersteuning of geven goederen in natura. Steun die erg gewaardeerd wordt. Door al die acties haalden ze vorig jaar zo’n slordige 43 000 euro bij elkaar.

Helemaal in de geest van ‘Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven’ startte het Zeelse Roparuncomité met VaKlo. Door dit initiatief krijgen negen terminale kankerpatiënten een weekend Centerparcs. Daar mogen ze naar toe met de mensen die hen dierbaar zijn: familie en/of vrienden. Wie dat zijn, weten onze Zeelse Roparunners niet. De selectie gebeurt door vakmensen van het Sint-Blasiusziekenhuis. We krijgen wel af te toe bedankingskaartjes, vertelt Frank. Kaartjes met een verhaal, kaartjes met woorden van dank, kaartjes die ons kippenvel bezorgen. Vijf van deze mensen zijn inmiddels gestorven. Frank wordt er even stil van. Iets kunnen, iets mogen doen voor deze mensen, daar doen we het voor. Dat drijft ons, dat drijft Roparun.

Roparun 2010
Nog tien dagen scheiden ons van Roparun 2010. Het worden nog hectische dagen voor ons team van de Kloddelopers. Door die fameuze vulkaan is het promotiemateriaal (T-shirts & petjes) later gearriveerd en moeten ze in de laatste weken dus een tandje bijsteken, wil alles de deur uit zijn voor 24 mei. Maar voor de rest loopt alles, zegt Frank. Ikzelf zal Roparun anders beleven dit jaar. Vier jaar geleden is hij met ‘Start to run’ begonnen. Als zijn totem beweert dat Frank een volhouder is, dan is dat niet gelogen. Zijn trainingen dreef hij stilletjes aan op: de 15 km van Hasselt, de 20 van Brussel, een halve marathon, een marathon. In het voorjaar was hij bij de twaalf kandidaten. Hij is geselecteerd bij de acht lopers en dus zal Roparun dit jaar een andere invulling krijgen en op het grote podium op onze markt zal de iemand anders de presentatie op zich moeten nemen.Wat de doortocht betreft, zit blijkbaar alles snor. Het draaiboek is in orde, de vaste medewerkers, het promotiemateriaal vliegt de deur uit en Zele gaat langzaam maar zeker in ’t Rood, zij het dan letterlijk. Voor dit jaar is de rode loper dé attractie. Het enige waar niemand vat op heeft, is het weer. We kunnen enkel hopen… Hopen op een heruitgave van vorig jaar, een heruitgave van Zele leeft !

Door het toeval koos ik Frank uit voor een babbel over Roparun. Ik had net zo goed iemand anders kunnen kiezen. Wat me bijblijft, is dat een klein groepje mensen als ze erin geloven bergen kunnen verzetten: sportief, sociaal en voor het goede doel. Voor alle mensen van De Kloddelopers, van Roparun heb ik maar één woord: chapeau !

Bedankt, Frank, voor den babbel !

mark
12.04.2010